Zoals Motown in de jaren zestig, schreef Philly Sound zwarte popgeschiedenis in de jaren zeventig. Vermomd als deep house en garage is de beat ondergronds blijven kloppen, terwijl in de mainstreampop de hits worden gerecycled. Het huidige tijdperk doet weer verlangen naar de warme klanken van de hoogst swingende Philly-Soul.
Hoog tijd voor een terugblik op The Sound Of Philadelphia.
Na Motown is er geen andere lokale zwarte stroming geweest die zo'n populariteit heeft gekend en zo'n onuitwisbare stempel heeft gedrukt op de soulmuziek. Philly Sound zette mede de toon voor disco, destijds een vaak negatief beoordeeld zwart fenomeen, maar nu toch nog steeds in alle uithoeken van de popmuziek geaccepteerd. De Philly Sound is echter wel meer dan een doorsnee commercieel discogeluid. De eerste disco volgens mij brachten The Bee Gees met de soundtrack van Saturday Night Fever, met o.a de hits Nights On Broadway, Stayin Alive en dergelijke. The Trammps die ook vertegenwoordigd waren op die soundtrack met Disco Inferno deed het goed in Studio 54 in Amerika, de discotheek van de disco waar iedereen uit de bol kon gaan. Maar dit was geen Philly Sound. Naast de zeer ritmische danssoulklassiekers werden er ook gloedvolle soulballads gemaakt. Net als bij Motown en Stax herken je de Philly Sound meteen. Laten we dan meteen een track horen met zo'n typisch Philly Sound gevoel. Luister naar de band ' The O'Jays ' met Message In Our Music ' uit 1976 wat een typisch geluid was voor de Philly Sound.
Het geheim van zo'n sound is een combinatie van enkele voorwaarden zoals de uitgebreide crea-staf, vaste studio musici, en natuurlijk niet te vergeten de talentvolle artiesten. De Philly sleutel tot het succes van deze formule lag in de handen van het legendarische duo Kenneth Gamble en Leon Huff.
Precies 25 jaar geleden werkten Gamble & Huff voor het eerst met de meidengroep Candy & The Kisses. Gamble & Huff waren niet de eerste de beste als je weet dat ze beiden sessiewerk verrichtten op de diverse Philly-labels, terwijl Huff ook nog op sessies speelde bij o.a. Phil Spector, Leiber & Stoller en Quincy Jones, en dit als pianist. In 1965 schreven Gamble & Huff hun eerste hit voor de groep ' The Sapphires ' met ' Gee , I'm Sorry. Laten we daar even naar luisteren.
Eén jaar later zette ze hun eigen label op, genaamd Excel, dat kort daarna werd omgedoopt in Gamble Records. Vanaf dan begonnen ze met R & B hits te schrijven zoals ' Cowboys To Girls ' van The Intruders, ' Express Way To Your Heart ' van ' The Soul Survivors ', ' Only The Strong Survive ' van Jerry Butler wat beter gekend is van de versie van Billy Paul, en dit om er maar enkele te noemen. Wij gaan voor de versie van Jerry Butler met ' Only The Strong Survive ' Weergaloos mooi !
In 1971 werd Philadelphia International opgezet, waarbij een belangrijke deal met de gigant CBS werd gesloten. Het succes kwam sneller dan verwacht. De éne hit na de andere rolde van de Sigma Sound- band. Hits zoals " Me And Mrs Jones " van Billy Paul, " Backstabbers " en " Love Train" van The O'Jays, en " If You Don't Know Me By Now van Harold Melvin & The Blue Notes. Het waren stuk voor stuk sterke composities, die later klassiekers bleven. Op het album " Wake Up Everybody " van Harold Melvin & The Bluenotes " dat werd gereleased in 1975 kreeg de band medewerking van Teddy Pendergrass ( nu nog steeds als x-tra benaming ' The King Of Sensuality ' genoemd ) als nieuwe lead vocalist.. Het titelnummer werd dan ook een heel groot succes. Dit nummer staat dan ook bovenaan onze Zwarte Lijst van Phillysound.
Vanaf dat moment in 1972 begon zich de echte Phillysound te creëren. Op de diverse nummers herkende je de soulvolle bass en drumbeats, uitgebouwd met prachtige percussie en keyboards, en melodieus ondersteund door jazzy gitaren en vibrafoonklanken en aangedikt met swingende viool- en kopersecties. De nummer 1 Hit T.S.O.P. ( The Sound Of Philadelphia ) van M.F.S.B. ( Mother, Fathers, Sisters & Brothers ) werd zo populair dat men het gebruikte als tune voor de zwarte TV-show ' Soul Train ', het begrip van Philly Sound.
Deze klassieke Philly Sound hield stand tot ongeveer 1976, toen enkele leden van de groep MFSB, die toen fungeerde als de ritmesectie van Sigma Sound opstapten. Ze gingen zelf hun produkties doen en vormden het Salsoul Orchestra.
Gamble & Huff wisten dit enigzins op te vangen door nieuwe musici aan te trekken, maar de karakteristieke beat was grotendeels verdwenen. Het geluid werd meer jazzy en gesophisticeerder. Eind jaren zeventig was het zo goed als gedaan met de hits en Philly Sound hield niet langer de toon. Het verschil tussen de Philly Sound en de produkties van Salsoul Orchestra was groot. Laten we even luisteren naar een typische Salsoul plaat
Na ( aast ) Gamble & Huff is Thom Bell de Philly Sound figuur bij uitstek. Als producer had hij eind jaren zestig al hits met The Delfonics en later ook met The Stylistics. Samen met The Detroit Spinners van het Atlantic label had Thom Bell meer top-twintig hits dan Gamble & Huff met welke act ook.
Thom Bell is miscchien wel de Burt Bacharach van Philly Sound. Zijn produkties klonken vaak symfonisch en altijd melodieus. Hij creëerde vaak orchestrale intro's met harpen en gebruikte graag instrumenten als clavecimbels en zwoele trompetten. Grote hits scoorde hij ook met o.a. Phillys Hyman, Deniece Williams en Dionne Warwick. Even een voorbeeld van een echte Thom Bell klassieker. Hier Elton John samen met The Spinners en MFSB.